Wennen!

Inmiddels ben ik alweer een week in Nederland en een 40jarige trouwdag, een klusdag en2 werkdagen verder. Ik kijk terug op een hele mooie periode in Keniadie voorbij is gevlogen! Nu mag ik in Nederland m'n plekje weer gaan vinden.. en dat valt nog niet mee. Het Nederlandse tempo valt echt vies tegen :-) en ook lichamelijk moet ik weer helemaal in conditie komen (in de hitte in Afrika valt nou eenmaal niet veel te sporten). Op m'n werk start ik met voornamelijk nieuwe cliënten, wat bijna aanvoelt alsof ik een nieuwe baan heb. Daarnaast is de periode met David nu ook afgesloten, waardoor ik ook in dat opzicht aan het begin van een ander leven sta. Spannend, anders, nieuw, uitdagend! Gelukkig kan ik van Kenia nog evennagenietendoor de foto's en video's te bekijken die ik heb gemaakt ende leuke telefoontjes en smsjesdie ik krijg uit Kenia.Ik ga de gezelligheid, de kindertjes, m'n gastmama's, de quiltvrouwen, het quilten zelf, de warmte, de oceaan voor de deur en alle andere lieve mensen die ik daar heb ontmoet heel erg missen! Een ticket terug staat gelukkig altijd vrij.. Maar nu eerst tijd om m'n nieuwe leven hier weer op te gaan pakken!

Omdat dit 1 van m'n laatste weblogverhalen is,
- wil ik jullie nog 1 keer zeggen dathet daar altijd weer geweldig leuk was m'n weblog-inboxte openenmet die gezellige berichtjes van jullie!
- wil ik de mensen bedanken die een gift hebben gegeven voor de school in Blessed Camp. Het plan voor de school is klaar en ze gaan zeer binnenkort starten met bouwen. Ik heb de grond gezien waarop dat gaat gebeuren (en ik zal een foto toevoegen), en de waterleiding is er al (stromend water!) en met de kliniek, de keuken en de wc waren ze hard bezig! Ik zal jullie op de hoogte houden van hoe het gaat met de school.
- wil ik de oproep neerleggen of ermensen (jong of oud, jijzelf of in je omgeving) zijn met naaiervaring die geïnteresseerd zijn in het project op Blessed Camp en zin hebben om het quilten/patchwork met de vrouwen verder op te pakken! Er is nu nog maar 1 vrijwilliger op Blessed Camp, die over een paar weken ook weg zal gaan, en voor de periode ernahebben zich nog geen vrijwilligers aangemeld. Omdat de quiltvrouwen (toenemend) geïnteresseerd waren in het naaiproject, ze het leuk vonden en er voor willen gaan, maar nog zeker sturing en begeleiding nodig hebben en ook nieuwe dingen willen leren, zou het geweldig zijn als er mensen zin hebben als vrijwilliger naar Blessed Camp te gaan! Ik kan het absoluut aanraden! De vrouwen zijn leuk en willen leren, de kindertjes zijn vreselijk schattig, de mango'sonweerstaanbaar, de oceaan ligt aan je voeten, de warmte en de gastvrijheid zijn overweldigend, en als je van naaien of quilten of patchwork houdt zit je hier helemaal goed! Voor meer informatie kun je bij mij terecht of bij de organisatie (http://www.doingoood.nl/).

Heel veel liefs!
Annemiek

vliegreis

Na een lange slapeloze vlucht vol vertragingen en koffers die in Zurich zijn achtergebleven, ben ik vanochtend dan toch aangekomen in het koude, regenachtige Holland! Hmmmm!

Haha! Ik moet even omschakelen hoor!

Gelukkig maken de taart, de hollandse thee en het gezellige onthaal een hoop goed!

Ik zal snel nog een paar leuke foto's uitzoeken en op m'n weblog zetten. Ik ga nu eerst een potje bijslapen!

Groetjes Annemiek

goodbye!

En dan zijn m'n laatste dagjes toch echt aangebroken hier! de laatste 2 maanden zijn echt voorbij gevlogen! Ik ben nu in Mombasa en zal mn laatste dagje bij m'n oude gastgezin zijn. Vanmiddag heb ik afscheid genomen op Blessed Camp. In Kenia wordt hier veel aandacht aan besteed. Iedereen kwam bij elkaar, alle vrouwen van de quiltgroep vertelden om de beurt hoe ze het hadden gevonden, de kinderen van school zongen een lied, ik had wat lekkers meegenomen voor bij de thee, en ik moest natuurlijk ook even een paar afscheidswoorden zeggen. Ik kreeg een leuke mand in mijn kleur (paars), die ik zelf ook al had willen kopen, maar bij gebrek aan ruimte in de koffer heb ik dit niet gedaan. (hoe ik de koffer in moet gaan pakken weet ik nog niet :-))

Ik vind het echt zo raar om morgen naar Nederland te vliegen.. Superleuk om iedereen weer te zien, maar ook beetje weemoedig om hier iedereen (voor altijd?) goodbye te zeggen. Maar.. ik heb de vrouwen in Blessed Camp beloofd terug te komen als ze hun quilten voortzetten en er echt verder mee gaan. (dan weten jullie het vast :-) Zoals het er nu op lijkt vinden de vrouwen het echt leuk en willen ze er mee doorgaan. Er zijn nu al 9 vrouwen die meedoen en er zijn veel mensen die komen kijken bij de workshop. We hebben geprobeerd met de organisatie en met Roos om het zo goed mogelijk te regelen en te bedenken en alles op te schrijven, maar het is lastig, want de groep is nu vooral op zichzelf aangewezen. Vrijwilligers kunnen helpen, maar die moeten er interesse in hebben en ik geloof dat er voor de komende tijd weinig vrijwilligers gaan komen. Dingen waar de vrouwen veel sturing in nodig hebben, is bijv. het naaien van een rechte lijn of het gebruiken van een liniaal voor het uittekenen van een goed rechthoek. Dit laatste hebben ze nooit geleerd, en het is bij de meeste nog niet doorgedrongen hoe het werkt. Dat ik geen swahili spreek en zij geen engels maakt het er niet gemakkelijker op.. Wat veel vrouwen in hun speech aangaven was dat ze dachten niet te kunnen naaien, maar dat bleek dat ze dat wel konden en er ook nog mooie dingen mee konden maken en ook nog geld mee konden verdienen. Super om dit te horen! Ze gaan het ook echt steeds beter doen. Maar ik hoop dus dat ze er verder mee aan de slag kunnen en dat ze af en toe nog de sturing kunnen krijgen van de vrijwilligers en de organisatie die ze nodig hebben. Ik heb er super van genoten om met deze vrouwen te werken! Ook ga ik de kids missen die aan je haar lopen te plukken en al genieten van de kleinste spelletjes die je met ze doet.

Waar ik ook van genoten heb is al jullie superleuke reacties op mijn weblog en persoonlijk! Echt super om het elke keer te lezen. Zo had ik echt het idee dat jullie -zo ver weg- met me meeleefden! Thank you so much!

Morgen om 20.10 uur pak ik het vliegtuig om donderdagochtend om 9.00uur aan te komen als alles goed gaat.. Papslief pikt me op op het vliegveld en dan ga ik 'ns even kijken hoe Nederland ook al weer is..

Ik laat nog wel even weten of ik veilig ben aangekomen (haha) op m'n weblog!

Doeg!

voetbalparty e.d.

We worden nog vaak geconfronteerd met de oorspronkelijke naam van Blessed Camp: Tumbe. Het betekent: plaats voor verworpen mensen. De mensen met lepra zijn hier komen wonen nadat het lepraziekenhuis (waar ze toen behandeling kregen) dichtbij haar deuren sloot en de mensen niet meer welkom waren bij hun familie. Peter, die dit project leidt en die dit dorp ontdekte, heeftal gauwde naam van het kamp veranderd in Blessed Camp. Maar in het hele dorp Msambweni wordt de naam Tumbe nog gebruikt (terwijl bijna niemand weet wat zich daar afspeelt) en als vanzelf moetik het ook gebruiken. Als mensen vragen wat ik hier doe en waar ik 'volunteer' wordt het pas duidelijk als ik het woord Tumbe gebruik. Maar elke keer heb ik het gevoel een scheldwoord te gebruiken.

Het issteeds weer hartverscheurend om 1 meisje uit de klas het uit te zien gillen van de pijn bij het verwijderen van zandluizen in haar voeten. Met een paar mensen moeten we haar in bedwang houden. Dit meisje en haar zusje zijnechte schatjes, maar thuis worden ze verwaarloosd. Ze hebben veel zandluizen en wondenin hun voeten, wat ook niet geneest omdat het niet schoon gehouden wordt. Gisteren is Roos met het meisje naar het ziekenhuis geweest met ringwormen op haar hoofd, omdat de ouders niet met haar gaan. Ze komen vaak te laat op school en worden daarom uitgelachen. Ze kijkt je dan even heel bedroefd aan, zonder te reageren op de kinderen, maar speelt gelukkig daarna gewoon weer lekker mee.

Naast de nare dingen hier doen we ook heel veel leuke dingen. Vorige week hebben we een party gegeven voor het voetbalteam van Blessed Camp. We hebben spaghetti klaargemaakt op 'echt vuur' voor 30 personen. Maar er liepen ook nog 50 kinderen rond, of die ook mee konden eten.. Ja hoor, voor allemaal een beetje en met z'n 2en 1 bord delen. Daarna speelden ze een wedstrijd met de shirtjes die Anneke (die ook op de party was!) vanuit NederlandbijSV Twello geregeld had. Als afsluiting werden de pannen, bekers en borden op het strand in de oceaan schoongeschrobd, waarbij alle kinderen achter ons aan hobbelden, in de schemer die inviel, sfeertje (zie foto)!

Zo zijn we ook een paar dagen op safari geweest, wat supermooi was. Leeuwen, giraffen en olifanten van dichtbij gezien en nog meer kleinere dieren.. We hebben ook een krokodillenpark bezocht met meer dan 10.000 krokodillen en waar we krokodillenvlees hebben gegeten en babykrokodilletjes vast mochten houden. En we zijn in een dorp geweest waar ze een aantal hutten na hebben gebouwd van 7 stammen uit Kenia. Bij de masaihut mochten we bloed drinken (niet gedaan;-)) en een medicijnman gaf ons een ' profetie' van 2 'husbands' :-). Ook ga ik geregeld nog even terug naar m'n oude gastgezin in Mombasa, wat altijd gezellig is of gaan we shoppen in Mombasa om leuke souvenirs in te slaan.

Maar de weken vliegen voorbij en de laatste week komt er al weer aan! Afscheid nemen van iedereen, verslagjes en overdrachten schrijven, proberen om het quilten zo goed mogelijk geregeld te hebben, foto's maken en vooral nog even genieten! Volgende week woensdag stap ik op het vliegtuig maar voor die tijd schrijf ik nog wel een verhaaltje op m'n weblog!

veel liefs!

Annemiek

dagprogramma

Een dag ziet er voor ons zo uit:
5 uur 's ochtends begint de 1e haan te kraaien en beginnen de gebedsgeluiden uit de moskee op te stijgen en om kwart voor 7 gaat onze eigen wekker. We drinken gemberthee en eten ons brood en Roosmarijn neemt de fiets en ik de benen richting Blessed Camp. Onderweg worden we talloze malen enthousiast begroet door de kinderen die in de buurt wonen. Mzungu! Jambo! How are you? En soms: give me a sweet of give me your money :-). Soms horen we een schel kinderstemmetje uit de verte uit de bosjes. Dan hebben ze ons al lang gezien, maar moeten wij turen om ze te ontdekken. Je voelt je bijna een bekende nederlander..
Als we bijna arriveren staan een aantal kinderen van school ons al op te wachten om samen naar school te lopen. Met een stuk hout in de handen: dat wordt van elk kind elke dag verwacht om mee te nemen om het vuur mee aan te steken voor de lunch.

Op maandag en donderdag worden de wonden verzorgd van de leprapatienten. We beginnen om alle spullen klaar te zetten. De katheder die zondag in de kerk wordt gebruikt slepen we naar buiten en leggen m op z'n kant. Daar wordt de medische kist opgezet, die we ophalen uit 1 van de hutjes. Dan is het tijd om water te halen. De vrouwen hier kunnen de grote emmers uitstekend op hun hoofd vervoeren, maar wij sjouwen het maar gewoon aan de hengels. Een eindje verderop is een waterput waar we in jerrycans (waarvan de gaten gestopt zijn met plastic zakjes) het water eigenhandig omhoog hijsen. Rond 8 uur komt ook de Keniaanse vrijwilligersverpleegster Mary en komen de 1e leprapatienten aanlopen. We vullen bakken water met dettol om te ontsmetten en daar kunnen ze een tijdje met hun voeten in zitten. Dan helpen we waar we kunnen: meestal de zandluizen verwijderen en dood vlees wegsnijden. En soms ook nagels knippen of een beenmassage geven aan een vrouw die een ongeluk heeft gehad met haar been. Nadat iedereen is geweest hebben we een grote prullenmand vol met oud verband, watten en mesjes. We pikken dan wat brandend hout weg bij de vrouwen die aan het koken zijn en maken een vuurtje om alles weg te branden. Onze uniformen doen we in een sopje en leggen die languit te drogen in het gras: zo droog. De medische ochtend zit erop: door naar het quilten.

Deze week ben ik begonnen met het quilten. Ik had hiervoor al spullen meegenomen uit Nederland, behalve de kanga's (de afrikaanse kleurige doeken). Voor degenen die het quilten niet kennen: het is een naaitechniek waarbij je kleine lapjes in allerlei vormen aan elkaar kan naaien, wat een heel leuk effect heeft. Toen ik die kanga's eenmaal had heb ik klein tasje met een rits gemaakt en hier 5 verschillende (kleuren en motieven) kanga's in verwerkt. Elke ochtend van 11 tot 2 komen er nu een stuk of 5, 6 jonge vrouwen met wie we dit samen aan het maken zijn. Het is bedoeling dat deze vrouwen technieken aanleren om wat mee te verdienen, en als ze het door willen zetten dat ze de tasjes (of andere dingen) gaan verkopen. Ook leuk voor mzungu's, makkelijk mee te nemen in de koffer en typisch Afrikaans! Ik vind het zelf superleuk om te doen en de tasjes zien er heel leuk uit en de vrouwen vinden het ook leuk en ze vragen elke dag weer: morgen weer?

Om een uur of 2 is de lunch ook klaar. We scheppen het eten op de borden en stapelen ze in stapeltjes van 5 op elkaar.De kinderen gaan (soms al een half uur van tevoren - honger!) in de rij staan om hun handen te wassen. Het eten delen we uit en daarna vegen we de vloer schoon met een handbezempje en wassen we de borden met de bast van een kokosnoot en schuren we de pannen met as of met zand. We bereiden dan nog wat schoolwerk voor en om een uur of half 4 lopen we naar huis. Daar wassen we als eerste onze voeten, doen soms onze was, nemen een duik in de zee,gaan soms bij het blessed camp-voetbalteam kijken, doen wat boodschapjes of kletsen we met deze of gene. Om een uur of 8 gaan we eten en kijken we een overzoete soapserie :-) en dan zit de dag er al weer op!

blessed camp...

Inmiddels zijn we weer in paar weken verder en jullie merken natuurlijk al dat het wat langer duurt voordat ik tijd vind om naar het internetcafe af te reizen...

Op maandag en donderdag komt hier een keniaanse vrijwilligersverpleegster om de wonden van de mensen te verzorgen. De mensen die willen komen, komen naar de centrale ontmoetingsplaats, waar we -in de open lucht- een 'klein ziekenhuisje' maken door een bankje neer te zettenen een kist met alle medischebenodigdheden.

Lepra is een ziekte waarbij je ledematen langzaam af kunnen sterven wanneer het niet op tijd behandeld wordt. Bij de oudste generatie van het camp hier is dit gebeurd en velen missen dan ook vingers, tenen of zelfs een been. Het is niet meer overdraagbaar, maar de wonden zijn nog steeds groot en hebben hard verzorging nodig. Daarnaast zijn de open voeten ontvankelijk voor zandluizen, en die hebben de mensen dan ook veel. De vorige vrijwilliger Geertje heeft al heel veel zandluizen verwijderd en de voeten beginnen te genezen. Met de genezing beginnen de mensen ook meer pijn te voelen en dat maakt het soms wat eng om vrij in de wonden te snijden en bijv. de zandluizen (die diep zitten) te verwijderen. Ook kunnenkinderenzandluizen hebben en die schreeuwen het soms uit wanneer het verwijderd wordt. Ik vind het altijdweer heftig om het te doen en het te zien!

Tussendoor help ik wat met lesgeven. Er zijn hier 2 groepen kinderen (zeg groep 2 en 3) en er is 1 teacher die ze lesgeeft. Daarnaast is het plan dat ik een aantal mensen quilten ga leren (kussens en pannenlappen) met afrikaanse doeken.

Op Blessed Camp is geen toilet. Als ik er toch 1 nodig heb is er achter een hut een afgeschermd stukje grond. Echter, er is nu wel toestemming gekomen om een toilet te maken hier, en daar zijn ze deze week mee begonnen. Daarnaast was het plan om nieuw gebouw voor de school neer te zetten.Dat had nogal wat voeten in aarde. Om een voorbeeld te noemen:de eigenaar van het stuk land had wel het land verkocht maar niet de mangobomen die er op stonden(die wel verwijderd moesten worden om er te kunnen bouwen). Ook werd er gerommeld met de landsgrenzen. Maarzeer binnenkort gaan ze nu beginnen met de bouw.

De kinderen eten met de handen en als lunch krijgen de kinderenrijst met bruine bonen (wordtgesponsord). Jekan hier rijst op verschillende manieren kopen: met of zonder stenen. De rijst met stenen is goedkoper maar je moet de stenen wel zelf verwijderen, en soms gebeurt datniet altijd even goed (knars). De kinderen zitten op bankjes in de klas, maarer zijn geen tafels, en als ze moeten schrijvenknielen zevoor hun bankjes neer. We bereiden schrijfwerk vaak voor door letters of cijfers met stippellijntjes in hun schriften te schrijven, die ze zelf over moeten trekken.De kinderen hebben vaak prinsessenjurkjes aan, maar ze zijnerg kapot en vies. Maar de kids zijn echtschattig en leuk en de mensen hier zijn erg vriendelijk en gastvrij. Ze zijn ook arm enhebben honger en sommigen gaan dagelijks bedelen in de stad.

Susan is inmiddels weer in Nederland en Roosmarijn is aangekomen. Susan, Sonja, Ineke en Peter hebben een aantal dagen samengewerkt in het camp om interviews te houden, foto's te maken en te filmen, met als doel een boek te maken over Blessed Camp en een documentaire. De interviews zijn ingrijpend en het zal veel vertellen over de achtergrond van Blessed Camp. Als iemand interesse heeft en het ze zijn er mee klaar dan laat ik het jullie weten!

groetjes Annemiek

aankomst blessed camp

Even een kort berichtje betreffende de 1e ervaringen in blessed camp:

Na een dit keer voorspoedige reis zonder ongelukken kwamen we aan in Msambweni. Susan en ik werden gebracht door Peter. Susan komt ook uit Nederland en zal een aantal weken in hetzelfde gastgezin verblijven en Blessed Camp bezoeken. Ze is fotograaf en zal foto's maken voor het boek wat over Blessed Camp gemaakt gaat worden.

De 1e dag hebben we samen de nurse geholpen met het verzorgen van de wonden van de leprapatienten. De 2e dag hebben we wat geassisteerd op het schooltje. Er was een jongen van 18 jaar die in het kamp is opgegroeid en nog steeds leeft, die de lagere school nu net heeft afgerond en wacht op een kans (financien) om naar highschool te gaan. Hij spreekt goed engels en heeft ons het kamp rondgeleid langs alle hutten en mensen, bij wie we ook een kijkje binnen mochten nemen.

Het maakt veel indruk op me hoe de mensen hier leven! De wonden waren ernstig (maar al vele malen beter dan het was geweest), de hutten zijn zeer primitief en kapot, de kinderen dragen vuile en kapotte kleren. Er ligt een kind begraven onder het centrale speel- en ontmoetingsterrein, wat je te meer doet denken: wat is hier allemaal gebeurd in dit dorp?

Het gastgezin waar we verblijven is erg aardig, humoristisch en gezellig! Het is een jong werkend echtpaar.

De internetcafe's zijn hier wat minder goed bereikbaar dan bij mijn vorige verblijfadres (moet er nu bijna een uur voor reizen, terwijl het hiervoor gewoon bij ons in de straat zat), maar ik hou jullie op de hoogte!

'einde' 1e project

Vorige week hebben we een nieuw week-lesrooster gekregen. Dit houdt in dat we zo'n 5 vakken per ochtend moeten geven, bestaande uit: language, mathematics, science, music, outdoor activities, life skills activities, creative activities en social activities. Gelukkig hebben we er ook een handboek bij gekregen, waar we ideeen in op kunnen doen. Het vraagt meer voorbereiding, en als ik m'n lessen zit te bedenken, of schriften na aan het kijken ben 's middags, voelt dat als een echte juf :-). Toch is het lesgeven niet echt mijn ding. Ben niet zo van de groepen en geniet ook het meest van het individuele contact wat ik heb met de kids. Omdat ik niet verwacht had volledig voor de klas te moeten staan (en dat was ook niet de bedoeling, maar ja, we zitten in Afrika..), kom ik hier minder aan toe dan ik zou willen. Maar ook leuk om deze ervaring als teacher op te doen! Wat ik heel leuk vind is als ik zie dat de kinderen dingen oppikken en leren uit je lessen en ook vind ik het heel leuk om in de gaten te houden waar elk kind is qua niveau, wat het aankan en daar in aan proberen te sluiten.

Ik heb ook een ochtend meegeholpen om de lunch voor te bereiden voor de kids: kool en ugali, klaargestookt op een zelfgemaakt vuurtje met droge palmbladeren en alles wat maar rond de school te vinden was (inclusief plastic, wat overigens niet zo verkeerd is omdat veel kinderen dat als kauwgom gebruiken ;-)). Ondertussen vertelt mama/Christine over het leven in de gezinnen waar de kinderen uit komen. Vaders hebben vaak geen job en kunnen hun gezin niet onderhouden, zodat er in de gezinnen zeer schaars te eten is. Veel kinderen gaan zonder eten naar school, en als de lunch wordt uitgedeeld wachten ze met hongerige blikken tot je ze een bord eten geeft. Dat doet me elke keer weer wat. Verder leven ze in hutjes met soms veel personen en wordt er aan geboortebeperking niet gedaan (met de gevolgen voor de kinderen! geen eten, geen onderwijs). Mannen hebben soms meerdere vrouwen en krijgen meerdere kinderen, waardoor moeder er alleen voor staat en woonruimte, eten en aandacht verdeeld moet worden. 1 kind bij mij uit de klas heeft een vader die bij zijn 1e vrouw 7 kinderen heeft, bij zijn 2e vrouw 6 kinderen en bij zijn 3e vrouw 3. Of er loopt een jonge vrouw van eind 20 het schoolterrein op die al 7 kinderen heeft.. Je zou zoveel meer willen doen dan mogelijk is.. Maar... stukje voor stukje wordt t schooltje opgebouwd, met behulp van stichting Doingoood en alle sponsors!

Wat me ook raakt zijn de dromen die mensen hier kunnen hebben, ondanks soms uitzichtloze situaties. Iemand met een zangtalent ziet kans om d'r eigen cd op te nemen, of iemand die een boek wil schrijven over een familielid, of iemand die Nederlands wil leren om beter met ons te communiceren :-). Tijdens een avondje pizza eten deden we een leuk spelletje (aan te raden als je eens ergens moet wachten :-)): een voorwerp rond laten draaien en de persoon die het onderwerp aanwijst moet een vraag beantwoorden. De vragen gingen bij ons ook over dromen,wat je de laatste dag van je leven zou doen, hoeveel bier je op kan, hoeveel vriendjes je hebt gehad, hoe je denkt over zwart en blank, tot en met de vraag of je je leven zou kunnen geven voor de mensheid. Inspirerend!

Maar het einde is alweer gekomen van het 1e project! MOrgenochtend vroeg vertrek ik naar Blessed Camp. Ik hou jullie op de hoogte!