De kinderen op school zijn echte scheetjes, maar af en toe ook grote donderstenen. De discipline is ver te zoeken en ze zijn gewend -meisjes niet uitgezonderd- er bij elkaar flink op los te hakken als ze iets niet zint. Als ik ze kleine puzzeltjes wil laten maken, stormen ze direct bovenop de kaartjes, want: hebben is hebben en hopelijk houden. Vandaag heb ik voor de 2e keer geprobeerd of ze met de kaartjes uit de voeten konden. Ik had een licht beschadigd kwartetspel over, wat in het vliegtuig nat was geworden en aan elkaar was gaan plakken. Hiervan had ik elk kaartje in 4en geknipt, en per kind 1 kaartje in de 4 stukjes gegeven, met als doel ze in elkaar te laten zetten. Eerst bleven ze angstvallig hun kaartjes vasthouden en probeerden ze ze hardhandig af te pakken, maar beetje bij beetje kregen ze door hoe de puzzel moest en begonnen ze er plezier in te krijgen. Zo leuk om te zien! Het is echt zoeken naar wat voor niveau de kinderen aankunnen, en daar een balans in zoeken om de lessen voor te bereiden, maar ook tijdens de les in de gaten houden of iedereen het kan volgen. Als we merken dat een kind beter naar een andere klas kan, kan ook ook direct gebeuren. Dat is dan weer het voordeel van een niet-gestructureerd systeem.

Sinds een paar dagen is er een kerkelijke groep mensen gekomen van 'youth with a mission', die op het schooltje assisteert en daarnaast bijbelverhalen vertelt, liedjes met de kinderen zingt, enz. Wat keek ik op toen ik opeens een bekende uit mijn kerk de keuken binnen zag lopen (Dorien)! Het geloof in God hier in Kenia is iets wat 'gewoon' bij het leven hoort en overal in kenbaar wordt gemaakt. Op busjes, auto's, t-shirts en in winkels staan uitroepen zoals 'God is able' of op een kliniek: 'doctor treats, Gods heals'. Gebeden worden ook heel makkelijk uitgesproken, bijv. om te bedanken voor voedsel of voor iemands komst, of om te bidden voor een behouden aankomst. Overigens wonen er ook veel moslims in Mombasa, en is het dragen van een burka niet meer iets waar we van opkijken. Een jonge moslimman die we op het strand regelmatig tegenkomen heeft 3 vrouwen en 8 kinderen. Als moslim mag je 4 vrouwen hebben, dus hij heeft er nog 1 te gaan, en dan 't liefst een mzungu (blanke) zei hij :-). De aanzoeken naar mij vallen hier reuze mee(ben wel anders gewend in andere landen). Ook zijn de mensen hier vriendelijk en lopen ze je niet meters achterna om iets te verkopen. Prettig!

Aan het eind van de dag zijn onze voeten donderbruin van het stof, onze haren vettig van het zweet en alle kinderhanden die er vlechtjes in probeerden te draaien, onze broek soms nat van een kind die erop heeft gepiest en onze handen vol met 1000en bacterien. Maar de oceaan helpt ons om het eraf te spoelen en anders is er thuis ook nog iets als een douche. Als het werkt.

Wat hier overheerlijk is zijn absoluut de mango's. Die zijn zo zoet en sappig dat ik er straks zeker een paar mee ga smokkelen in m'n koffer. Daarnaast is de fanta hier mierzoet, feloranje en bomvol calorien maar onweerstaanbaar. Ook ben ik overgestapt van de jam naar de suiker op m'n brood en eten Jelmer en ik zelfs ugali (de maismeelstuff) en chapatie (stevige pannenkoeken wat met bonen of andere groenten wordt gegeten) met suiker. De tandenborstel doet vervolgens wel z'n werk om het er weer af te poetsen..

Ivm praktische vervoersredenen vertrek ik wat later naar Blessed Camp dan gepland, nl. 2 februari ipv 30 januari.

Lieve mensen, dit was het weer voor vandaag en ik wens jullie een goed weekend!
Annemiek